شعر - کلبه ی تنهایی

[ و از سخنان آن حضرت است ، چون کسى از او پرسید : « رفتن ما به شام به قضا و قدر خدا بود ؟ » پس از گفتار دراز ، و این گزیده آن است : ] واى بر تو شاید قضاء لازم و قدر حتم را گمان کرده‏اى ، اگر چنین باشد پاداش و کیفر باطل بود ، و نوید و تهدید عاطل . خداى سبحان بندگان خود را امر فرمود و در آنچه بدان مأمورند داراى اختیارند ، و نهى نمود تا بترسند و دست باز دارند . آنچه تکلیف کرد آسان است نه دشوار و پاداش او بر کردار اندک ، بسیار . نافرمانیش نکنند از آنکه بر او چیرند ، و فرمانش نبرند از آن رو که ناگزیرند . پیامبران را به بازیچه نفرستاد ، و کتاب را براى بندگان بیهوده نازل نفرمود و آسمان‏ها و زمین و آنچه میان این دو است به باطل خلق ننمود . « این گمان کسانى است که کافر شدند . واى بر آنان که کافر شدند از آتش . » [نهج البلاغه]

شعر - کلبه ی تنهایی
	خانه \| ارتباط \| مدیریت \|بازدید امروز:143

تنها :: 83/8/6:: 9:58 صبح
شعر هزار توها، آفریده های زمان، نیست می شوند. (تنها دشتِ سترون می ماند.) دلِ آدم، سرچشمهء همهء آرزوها، نیست می شود. (تنها دشتِ سترون می ماند.) صبح دروغین و بوسه ها نیست می شوند. آنچه می ماند تنها دشت سترون است. دشتی پُر خروش
نظرات شما ()